Kochany Ojcze!

Umiłowałeś mnie bezgranicznie. Moje imię jest zapisane w niebie. Nawet napisałeś do mnie list, którym jest Pismo święte. Ta piękna księga powinna być moim drogowskazem na życie. Ty dobrze wiesz, że nie zawsze postępuję według Biblii. Właśnie dziś obiecuję, że postaram się czytać Pismo święte i co najważniejsze - wprowadzać w czyn to, co do mnie mówisz. Wiem, że słowa zawarte w liście od Ciebie są słowami życia. Dziękuję Ci za Biblię.

Mój Panie!

Z całego serca chcę Ci podziękować za ten czas rekolekcji, który został mi dany. To dla mnie wielki dar! Dziękuję za to, że nie jestem dla Ciebie obca, że znasz mnie po imieniu i jestem dla Ciebie ważna.

Wiesz co? Teraz będziemy się spotykać każdego dnia. Tak na serio, dobrze? Obiecuję, że będę się starać, bo przecież z Tobą wszystko jest możliwe. Teraz już nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie, bo tylko będąc z Tobą mogę prawdziwie wypięknieć, upodobnić się do Ciebie.

Żyj, Jezu, we mnie! Niech Twoje Słowo żyje we mnie i wydaje owoce w moich czynach, by moja wiara na nowo rozkwitła.
Panie mój, tak bardzo dziękuję Ci za te rekolekcje. Jakże wielka jest miłość Twoja, że zawiodła mnie aż dotąd. Ale nie chcę się jej opierać. Chcę zdać się na Ciebie. Rzucam się więc w Twoje ramiona, by Twoja miłość ogarniała mnie zawsze.Chcę słuchać i ufać.

Proszę tylko o jedno, abyś mnie umacniał i wspierał na tej drodze powołania, jaką mi dasz. Ty wiesz, jak bardzo potrzeba mi odwagi, by odpowiedzieć na Twój głos.
Działaj we mnie, Jezu. Niech pokój serca, który mam wciąż we mnie, trwa.

Kocham Cię, Panie i z utęsknieniem czekam na Twą odpowiedź. Bądź uwielbiony!!!

Kochany Boże!

Jesteś moim najlepszym przyjacielem, ufam Ci i wiem, że zawsze mnie wysłuchasz.

To, ze znalazłam się tutaj wśród innych dziewczyn na pewno nie jest "przypadkiem". Był i nadal jest to dla mnie czas do namysłu - oderwania się od rzeczywistości i poświęcenia więcej czasu na "czymś" najważniejszym w moim życiu.
Kiedy przyjechałam tu, poczułam się znowu jak w Domu. Od czasu wakacyjnej oazy w Dąbrówce moje życie trochę się zmieniło, ale gdy wróciłam do domu, poszłam do szkoły, nie było już tak fajnie, radośnie. Coraz więcej pokus do popełniania grzechów, "okazji" do wypicia alkoholu i złamania Krucjaty. Wiedziałam, że Bóg jest ze mną, było trudno. Mimo tego, że starałam się wnieść w swoje życie, otoczenie, coś dobrego z oazy. Od niedawna zaczęłam codziennie czytać Pismo święte. Daje mi ono wskazówki, których czasami nie rozumiem. Teraz wiem, że nie wystarczy tylko czytać, trzeba wsłuchać się w Twój głos i zawierzyć swoją ufność.

Postaram się czytać nadal codziennie fragmenty Pisma św. oraz uważnie wsłuchiwać się w Twój głos, który poprowadzi mnie odpowiednią drogą w życiu.

Kochany Panie Jezu!

Piszę ten list, ponieważ chcę się z Tobą podzielić moimi przeżyciami. Na tych rekolekcjach nauczyłam się traktować Boga jako osobę, do której mogę przyjść i opowiedzieć Mu o wszystkim.

Dziękuję Ci za spotkanych ludzi na tej drodze i za to, że miałam możliwość tu przyjechać.

Drogi Panie Jezu!

Ty strzeżesz ludzi pełnych prostoty, wywyższasz pokornych. Dziękuję Ci za słowa pocieszenia, które kierujesz do mnie poprzez księdza Adama i siostry: Ewę, Anię i Lucynę. Chcę nadal trwać w tym, co usłyszałam na tych rekolekcjach. Jeszcze nigdy do tej pory nie myślałam o Bogu jako o Osobie, z którą mogę spędzać czas, rozmawiać i po prostu być.
Dziękuję Ci, Jezu, za ten czas, za tych ludzi, za to, ze jesteś.

Twoja

Boże - Opoko Moja…

Dziękuję - piękne, a jednocześnie tak wiele wyrażające i trudne słowo kieruję w tym liście do Ciebie, Panie Boże, za Twoją żywą, ciągłą obecność w moim życiu.

W dniach 5-7.10.2007 roku pozwoliłeś mi uczestniczyć w dniach skupienia, dając w ten sposób kolejną szansę na odnalezienie Ciebie - Ojcze Mój. Dzięki "zatrzymaniu się na moment w drodze przez życie" mogłam z Tobą szczerze, bezpośrednio porozmawiać o nurtujących moją duszę kwestiach (problemach).

Z serca dziękuję za możliwość ponownego odczytania słowa Pisma Świętego; nauki ojca Rekolekcjonisty; ciepło, otwartość i serdeczność Sióstr ze Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, które przygotowały rekolekcje.

Święty Franciszek - Twój wierny rycerz, sługa i patron tych kilkudziesięciu godzin rozważań, był dla mnie wsparciem w odkrywaniu Twojej nauki, Panie. Przemawiałes do mnie, Ojcze, w ciszy serca, w modlitwie indywidualnej oraz zbiorowej, w obecności drugiego człowieka. Jestem za to ogromnie wdzięczna, gdyż zaczęły się kruszyć mury lęku, niepewności, braku zaufania, a ponownie obudziła się bezgraniczna wiara, nadzieja i miłość w Twoja nieskończoną dobroć, Panie.

Na koniec proszę o trwałe owoce tych dni skupienia, o dar dostrzegania Twojej obecności w płatku róży, w kropli rosy o poranku, w promieniach słońca na błękicie nieba, a przede wszystkim w drugim człowieku.

Mistrzu mój, który jesteś przy mnie w dzień i w nocy, który mimo moich grzechów nie odwróciłeś się ode mnie, i mimo tak częstych popełnianych przeze mnie błędów. Chcę Ci z całego serca swojego podziękować za ten cudowny czas rekolekcji, który będę pamiętała do końca życia; za tak szczodre serca Sióstr, które serdecznie się mną zaopiekowały, ugościły, jak również pokazały jak ważną rolę odgrywasz w ich życiu. Pokazały jak nieograniczoną siłę posiada Twoja miłość. Szczerze Ci dziękuję za ojca Adama, który nauczył mnie i "pokazał", że Ty zawsze jesteś ze mną, mimo wszystko, że codziennie patrzysz na mnie - jesteś moim najlepszym przyjacielem. Nigdy na mnie nie krzyczysz, nie odwracasz się ode mnie, ale jesteś zawsze obok! Bezwarunkowo i bezpodstawnie.

Te rekolekcje, które mi podarowałeś, Ojcze, zdecydowanie odmienią moje życie. Wszystko, czego się nauczyłam tutaj z pewnością bazować będzie na mojej przyszłości - i nie pozwól, aby było inaczej.

To właśnie tu, po raz pierwszy mogłam wziąć udział w niezwykłej spowiedzi, dzięki której otworzyłam się przed Tobą i samą sobą. Tutaj uporządkowałam moje życie i wiem, że będziesz na 1 miejscu. To były pierwsze moje takie rekolekcje, które wywołały we mnie tak wiele pozytywnych uczuć. Teraz już potrafię doszukiwać się sensu swojego życia i swoje cele - to wszystko mogę osiągnąć dzięki Tobie. Spraw, abym to, czego się tutaj nauczyłam, mogła zabrać ze sobą i wprowadzić w swoje życie. Tutaj mogłam przeżyć wewnętrznie Twoją miłość w sobie.

Proszę, Boże, czuwaj nad Siostrami i nad o. Adamem, niechaj jego nauka przeniknie do serc wielu innych ludzi, aby wiedzieli, jak postępować. Dzięki Tobie, Boże, jestem tym, kim jestem, bez Ciebie byłabym nikim. Po prostu kocham Cię!

Kochany Panie Jezu!

Chcę Ci podziękować za te rekolekcje, które dały mi wiele radości. Dziękuję za osoby, które poznałam i milo spędziłam z nimi czas.

Te rekolekcje pomogły mi zbliżyć się do Ciebie i rozmawiać z Tobą jak z osobą.

Kochany Panie Boże!

Twa miłość jest czymś niezwykłym. Twe słowo w rekolekcjach jest nieoszacowane. Moja droga życia zmieniła się diametralnie. Nie jestem w stanie wyrazić tego słowami.

Kocham Cię, Boże.

Panie Boże, chciałabym Ci podziękować za to, że mogłam uczestniczyć w tych rekolekcjach Sióstr Służek, które przyjęły mnie i inne koleżanki z otwartymi ramionami. Jestem Ci wdzięczna, gdyż pomogłeś mi otworzyć moje serce przed innymi. Dzięki Tobie Sakrament Spowiedzi stał się dla mnie ważny, ponieważ przełamałam swój lęk przed wyznaniem grzechu przed Tobą. Wyrażam głęboko swoją wdzięczność Tobie, Ojcze Niebieski, że nauczyłeś mnie wielbić i szanować innych ludzi. Nieść im pomoc, gdy jej potrzebują, pocieszać, kiedy jest im smutno, darzyć ich miłością, gdy im jej brakuje. Słysząc słowa wypowiadane na modlitwach przez księdza rekolekcjonistę, siostry lub inne zgromadzone na nich osoby, zaczęłam rozumieć ich sens i prawdę o świecie. Dzięki tym rekolekcjom zrozumiałam, Boże, sens naszego życia i to, że powinniśmy szanować wszystkich i wszystko, co nas otacza, bo jest to dar od Ciebie.

Myślę, że wszystko, czego się dowiedziałam i nauczyłam tutaj w ciągu tych trzech dni pozostanie mi w pamięci.

Drogi Panie Jezu!

Jak wiele się działo w moim sercu podczas tych rekolekcji, w których uczestniczyłam z Twojej łaski. Dziękuję Ci, Panie.
Wiem, że znów nie otworzyłam się na Ciebie tak, jakbym chciała, swoje ułomności pragnę zawierzyć w Twoje ręce, Panie.

Usłyszałam, Panie, co mam czynić, jeśli taka jest Twoja wola, to uczynię to. Spraw jednak, żebym pamiętała, że to Ty działasz i dajesz mi łaskę czynu. Nic nie jestem w stanie uczynić bez Ciebie.

Kochany Boże!

Dziękuję za ten czas rekolekcji. Był on dla mnie bardzo trudny, ale wiem, że czasem i takich dni potrzeba. Spowiedź pomogła mi zrozumieć wiele ważnych spraw i myślę, że to będzie największy owoc tych rekolekcji.

Dzień dobry Aniu!

Na wstępie mojego listu chcę Cię serdecznie pozdrowić i opowiedzieć o rekolekcjach, na których byłam w Sandomierzu.
Bardzo mi się podoba u sióstr zakonnych. Są bardzo miłe i inteligentne. Ciekawi mnie ich życie w klasztorze, ich myśli o Stwórcy świata.

W Sandomierzu przeżyłam kolejną odmianę w życiu. Jestem szczęśliwa, że mogę rozmawiać z Bogiem sam na sam. Wydaje mi się, że bardzo dobrze się dogadujemy. Gdy rozmawiamy, czuję ulgę. Jakbym wygadała się najlepszej kumpeli. Tylko, że Jezus jest mężczyzną. Zastanawiam się, jak to jest, że On mnie rozumie. Nie każdy mężczyzna rozumie myśli kobiety. W końcu zrozumiałam, że On mnie kocha i rozumie taką jaką jestem.

Dziękuję Bogu, że pomógł mi tu szczęśliwie dotrzeć. Zapraszam Cię do uczestnictwa w oazach i rekolekcjach. To naprawdę odmienia człowieka i jego życie.

Kochany Jezu! Mój najlepszy przyjacielu!

Chcę odpowiedzieć Ci na list miłości, który napisałeś do mnie przed wiekami. Jestem świadoma mojej kruchości i marności wobec Twojego Majestatu, ale pomimo tego, chcę dać wyraz memu szczęściu i radości, których źródłem jest Biblia.

Odkrywam Ją co dzień, wciąż na nowo. Ilekroć spoglądam w Jej karty, Ty siadasz przy mnie i na ucho, dyskretnie, cicho i nieśmiało podpowiadasz mi, co mam robić. Wiele razy Cię odpycham, zatykam uszy na Twoje rady i wskazówki, ale niejednokrotnie były i są w moim życiu takie chwile, kiedy rozmawiamy poprzez karty Twego Listu, bym wyszła obronną ręką Chrystusa ( a może idąc trzymając Ciebie za rękę?).

Nie chcę i nie będę kończyła tego listu, bo chcę go pisać przez całe me życie idąc za rękę z Tobą, trzymając w dłoni Twój list miłości, odkrywając wciąż na nowo Twoją miłość…

K.

Rekolekcje rozpoczęłyśmy Mszą Świętą, to był pierwszy moment, kiedy zjednoczyliśmy się, zawiązując naszą mała wspólnotę. Był to wyjątkowy tydzień, bo każda z nas tam przebywających była inna. Przekonałyśmy się o tym już w dniu przyjazdu, kiedy każda mówiła o tym czym się zajmuje i interesuje. Podczas długich spacerów i rozmów miałyśmy możliwość bliższego poznania się i zaprzyjaźnienia. Rekolekcje miały również wymiar modlitewny. Adoracje, piękne modlitwy wieczorne i spotkania w grupach, pomogły nam wyciszyć się i zatrzymać nad swoim życiem.
Czym jest piękno?? Czy potrafię ,,podać dalej" i mówić o miłości Chrystusa innym ludziom? To jedne z pytań, na które z pomocą naszych trzech sióstr s. Ewy, s. Ani i s. Lucyny oraz ks. Grzegorza próbowałyśmy sobie odpowiedzieć. A gdy miałysmy chwilę wolnego... tańce, tańce, tańce i jeszcze raz... grill. W tym momencie, każdy miał możliwość wykazania się. Ks. Grzegorz okazał się świetnym partnerem do tańca ( był jedynym mężczyzną) oraz niezastąpionym kucharzem, który wspaniale smażył kiełbaski. Zaś s.Ewa udowodniła, ze nikt nie ma więcej energii od niej i gdy wszyscy nie mieli już sił do tańczenia ona chętnie wołała: ,,Jeszcze. Jeszcze!!"
Czas, który spędziłyśmy w Starym Sączu, był jedyny w swoim rodzaju. Na pewno przyniósł wiele radości. Zawiązały się nowe przyjaźnie, ale jedno najważniejsze jest to, że wyjechałyśmy z bagażem nowych przeżyć duchowych oraz nadzieja że jeszcze kiedyś tu wrócimy.

Nagle zatrzymał się czas...

Kamila Stefańska

Swoista uczta duchowa

Dorota Kucharska

Łączą nas te same wartości

Zosia Chmielowiec