" Siostry na wsi mogą wiele się przyczynić do tego, aby Różaniec wiarę żywą rozbudził. Zwracać uwagę na to będą i pracować nad tym, aby wzrastała pobożność wraz ze zrozumieniem treści poszczególnych tajemnic z życia Jezusa i Maryi. Różaniec ma pobudzać nas do rozważania życia Chrystusowego, aby nasze życie z Jego życiem zestawić i porównać. Jako następstwo ma on nas pobudzać - między innymi - do praktykowania uczynków miłosiernych. "
(o. Honorat "Praca społeczna na wsi a służki Niepokalanej" 1908 r.)

O. Honorat niejednokrotnie przekonywał siostry, by wszystkimi siłami starać się o upowszechnienie nabożeństwa do Maryi w najrozmaitszy sposób, tak w swoim sercu, jak w sercach bliźnich. O służkach mówił, że zanosząc różaniec do ludzi, polską wieś powiązały różańcem - docierały tam, gdzie kapłan nie mógł wejść.

---

Ze świadectw sióstr o mocy modlitwy różańcowej...

---

"Bardzo wielkim darem jest dla mnie modlitwa Różańca św. Może zacznę tym, w jaki sposób po raz pierwszy doświadczyłam mocy tej pięknej modlitwy? To było ok. 6 lat temu, kiedy mogłam przez jeden dzień przebywać u sióstr dominikanek. Nie byłam jeszcze katoliczką, ale za mnie już modliła się jedna osoba na różańcu. Nie pamiętam, czy umiałam "Zdrowaś Maryjo", ale siostry podczas modlitw wieczornych dały mi tekst i różaniec. Wtedy zrozumiałam, że jest to naprawdę modlitwa, której po ludzku nie można pojąć, ale Pan Bóg wysłuchuje. Zaczęłam uczęszczać na katechezę i dowiedziałam się więcej o tej modlitwie. Od tego czasu codziennie chodziłam do szkoły modląc się za tych, z którymi się spotykam, za potrzebujących takiej duchowej pomocy. Teraz moja miłość do różańca i Matki Najświętszej wzrosła. Staram się wykorzystać każdą wolną chwilę ( w drodze, czekając na coś, przed snem, przy pracy), żeby oddać Niepokalanej te małe perełki do skarbca Kościoła św. Często mi się udaje odmówić cztery cząstki różańca. Uczyłam tej modlitwy inne osoby, ale chyba najpierw potrzebna im wiedza ogólniejsza, katecheza, bo to od razu za trudne na samodzielną modlitwę. Czasami niektóre osoby uczestniczą w naszych modlitwach, również i w różańcu."

---

"Jestem studentką i często odmawiam różaniec w drodze - codziennie 4 części w różnych intencjach. Wiem, że nie jest on tak bardzo "pobożny", że nie ma tu kontemplacji, ale pozwala mi zawsze czuć się zakonnicą i w bliskości Boga."

---

"Zakładałam Kółka Różańcowe dziewczynek i chłopców na wioskach. Raz w miesiącu do nich dojeżdżałam, by wymienić tajemnice. Wyświetlałam film związany z różańcem lub o Panu Jezusie czy Matce Bożej. Gromadziły się nie tylko dzieci, ale i dorośli. Czyniłam to przez cały okres mojej pracy katechetycznej. Ostatnio skontaktowaliśmy się z Madzią Buczek, która wysyłała nam legitymacje różańcowe, co bardzo mobilizowało dzieci. Jeździliśmy na zjazdy różańcowe w poszczególnych sanktuariach, gdzie była obecna Madzia. Ostatnio byliśmy na Jasnej Górze12 VI 05 r. Dzieci bardzo to przeżyły i zostaliśmy już zaproszeni na następny doroczny zjazd różańcowy dzieci. Warto się potrudzić, aby chwała Boga i Maryi rosła w tych małych wiernych, by wyrośli na dobrych i mądrych ludzi."

---

"W mojej parafii istnieje kilka Kół Różańcowych dorosłych. My siostry prowadzimy kółka różańcowe dzieci. Ja osobiście - w ramach Kółka Misyjnego - zachęcam do odmawiania różańca. W szkole spośród dzieci dojeżdżających z okolicznych wiosek utworzyłam Szkolny Bank Modlitwy Różańcowej, którego patronem jest o. Honorat i Niepokalana. Dzieci co miesiąc modlą się w innej intencji, którą zapisują w zeszycie. Zapraszamy ludzi do domu do wspólnej modlitwy."

---

"Założyłam kółko drogą korespondencji z dziewcząt uczących się, z którymi znałam się wcześniej. Kółko istnieje do dziś, choć ja już nie mam wglądu do niego i wiele spośród osób zmieniło się."

• uwielbienie Boga i oddanie chwały Maryi ( czyli bezinteresowność );
• szkoła osobistej świętości, w której przez jednoczenie się z Bogiem, naśladowanie Jezusa i Maryi uczymy się podstawowych cnót chrześcijańskich, takich jak miłość, posłuszeństwo woli Bożej, cichość, pokora, żywa wiara; przyswajamy sobie treści ewangeliczne i wprowadzamy je w życie;
  
• otwieranie się na potrzeby bliźnich poprzez podejmowanie różnych inicjatyw w formie pracy społeczno-apostolskiej (charytatywnej, oświatowej...), a więc następuje jednoczenie się ludzi między sobą, a w konsekwencji wyzwalanie z egoizmu i poczucia osamotnienia.

s. Krystyna Lemańska

 

---

dodaj swoje świadectwo

---