"Gorąco modliłam się do Pana Jezusa, żebym mogła być pielęgniarką, Pan Bóg dał mi łaskę pomagania ludziom."

- Co ja mogę powiedzieć o swojej pracy, o niej najwięcej mogą powiedzieć moi pacjenci.

- Pracowałam 49 lat. Najpierw w Warszawie, w przychodni na Saskiej Kępie, potem krótko w Radomiu, a jak przeszłam na emeryturę, to przyjechałam do Mariówki i tu przez 18 lat prowadziłam taki jakby ośrodek zdrowia.

- Udzielałam pomocy chorym, robiłam maści, nalewki. Ludzie przychodzili po radę. Nawet do takiego stopnia mieli zaufanie do mnie, że radzili się, czy mogą brać lekarstwo przepisane przez lekarza. I tu ludzie zaczynali mnie nazywać panią doktor. Ja się wewnętrznie złościłam. Nie lubiłam tego.

- Jak było trzeba, to chodziłam dawać zastrzyki i robić opatrunki ludziom na wsi. Ja bardzo dużo ludziom pomagałam. Mówią mi teraz, że wiele osób mnie wspomina. Kiedyś jedna siostra opowiadała, że urzędniczka w Przysusze wyznała, że wyleczyłam jej nogę. Oparzyła się mocno gorącym tłuszczem, a tłuszcz powoduje głębokie i trudne do gojenia się rany. Ja jej to wyleczyłam i teraz nie ma nawet śladu.

- Nie, raczej swoim sposobem. (śmieje się)

- Tak nie wiadomo skąd, czasem coś wyczytałam, albo przez intuicję.

- Jak przyszłam do Zgromadzenia, to miałam 16 lat i nie miałam żadnego zawodu. Gorąco modliłam się do Pana Jezusa, żebym mogła być pielęgniarką, Pan Bóg dał mi łaskę pomagania ludziom. Zawsze kochałam ten zawód. Kiedy pracowałam w Warszawie, w przychodni specjalistycznej, to przez 9 lat mieszkałam w Podkowie Leśnej i dojeżdżałam kolejką do pracy 30 km.

- Tak po trzeciej w nocy wstawałam, aby się pomodlić. Potem szłam na kolejkę. W Warszawie byłam na Mszy świętej, a potem do pracy na 8 godzin. Jakoś Pan Bóg dopomagał.

- To już dwa lata, gdy złamałam nogę w biodrze. Wstawałam z łóżka i upadłam do tyłu. I już nie mogłam sama wstać. Siostry usłyszały moje wołanie i pomogły wstać. Potem pojechałam do szpitala i teraz mogę się tylko trochę poruszać z pomocą balkonika. Sama boję się chodzić. Zawsze proszę, aby ktoś mnie poprowadził. Pan Bóg doświadczył mnie też chorobą, której nigdy nie spotkałam u chorych. Mój język jest taki kołowaty, że nie mogę wiele mówić, nie mogę nic jeść, jak tylko papki. Przez całe życie poważnie nie chorowałam, czasem tylko jakaś grypka. Dopiero teraz doświadczam jak uciążliwa jest choroba. To Pan Bóg mi dał to cierpienie.

- Mam książeczkę, gdzie jest bardzo ładna modlitwa. Źle widzę, ale wysilam się, aby to czytać. Jest tam napisane: Boże Ty mnie kochasz, dlatego, że mi dajesz cierpienie. Przez to cierpienie można odpokutować za swoje grzechy, a może też pokutować za innych. Nikt nie pomógł dźwigać krzyża Jezusowi, a my przez swoje cierpienie możemy Mu pomóc. Ja mam tu w szufladzie taką karteczkę o Ojcu Świętym Janie Pawle II i chcę, aby mi siostra to przeczytała.

- My możemy pomagać Jezusowi poprzez swoje cierpienie.

- Tak, oni mogą w swoim ciele dopełniać cierpienia Jezusa. Najgorsze te noce, kiedy tak nie śpię. Czasem budzę się o dwunastej albo o drugiej. Wtedy modlę się na różańcu. Duchem i sercem jestem blisko tabernakulum w kaplicy. Tam widzę, że On jest żywy w Eucharystii.

- Ja zamiast Oficjum mówię cały Różaniec, bo nie mogę już czytać. Modlę się za swoich pacjentów żywych i umarłych, za siostry o ducha zakonnego.
Ani z najbliższej rodziny, ani z sióstr, z którymi składałam śluby zakonne, już nikt nie żyje. Mam już 92 lata. Nie wiem jak długo Pan Bóg będzie mnie trzymał na tym świecie. Może chce, abym się modliła za siebie i innych.

- Zdrowi niech dziękują Bogu. Przyjdzie czas kiedy Pan Bóg da cierpienie.