pytania

Domyślam się, że chodzi tu o krótką i konkretną odpowiedź. Mamy ją w samej nazwie Zgromadzenia: "Służki Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej". Dlatego też, zgodnie z charyzmatem, staramy się służyć Bogu i ludziom na wzór Maryi. W programie dnia jest modlitwa i praca. Modlitwa, która daje nam moc i światło do spełniania różnych zadań, a praca jest formą powiedzenia Bogu o naszej miłości do Niego.

Jakie miejsce w waszym Zgromadzeniu zajmuje modlitwa? Czy ona zawsze przychodzi łatwo?

Powiem inaczej. "Miejsce" i to pierwsze jest zarezerwowane dla Jezusa. Modlitwa jest środkiem, który najlepiej pomaga nam jednoczyć się z Bogiem przez Jezusa w Duchu Świętym. Nie zawsze przychodzi nam ona łatwo. Wtedy wołamy o pomoc i ufamy, że w naszej słabej "świątyni ciała" wstawia się za nami i wychwala Ojca sam Duch Święty. Został nam przecież dany w konsekracji chrzcielnej i powierzamy się Jego prowadzeniu każdego dnia. W określeniu "miejsce" modlitwy w Zgromadzeniu prawdopodobnie kryje się pytanie o czas przeznaczany na modlitwę. Unikam takiego liczenia, ponieważ do tej relacji nie wypada przykładać miary godzin. Powiem o formach modlitwy, które praktykujemy, a do nich należy: Eucharystia, Liturgia Godzin ( Jutrznia, Modlitwa w ciągu dnia, Nieszpory, Kompleta), medytacja, Różaniec, adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie duchowne. W sumie jest to około czterech godzin w ciągu dnia na indywidualne i we wspólnocie oddawanie Bogu chwały. Najpiękniejszy czas, gdy możemy być tylko dla Niego, a On dla nas!

Pod jakim względem i w jakimi stopniu zgromadzenia różnią się między sobą?

Celem każdego zgromadzenia jest naśladowanie Chrystusa. Ponieważ bogactwo jego Osoby i życia jest nieskończone i niemożliwe do odtworzenia przez jedną wspólnotę zakonną, stąd w Kościele jest tak wielka różnorodność form życia zakonnego. Każde zgromadzenie odzwierciedla w sobie jakiś charakterystyczny rys Chrystusowego życia. Patrząc na życie sióstr powinno się dać odczytać, co z Osoby i postawy Jezusa przejęły w siebie. Różnice zatem mają swoje źródło w samym Chrystusie, w członkach jego Mistycznego Ciała, którego wymiar hierarchiczny uzewnętrznia się poprzez Papieża, biskupów, kapłanów, lud Boży, a wymiar charyzmatyczny reprezentują osoby życia konsekrowanego. Jan Paweł II za św. Teresą Wielką powtórzył, że są one "sercem" Kościoła.

Jak zostać Służką?

Wystarczy przedstawić się, że "zostałam powołana przez Jezusa i tu zaproponował zgłosić się". Powołanie jest inicjatywą ze strony Boga, Jego spojrzeniem i pełnym miłości zaproszeniem do pójścia za Nim. Siostrą zakonną nie "zostaje się" w takim znaczeniu jak zostaje się lekarzem, nauczycielem czy specjalistą w jakimś zawodzie wkładając w przygotowanie dużo własnego wysiłku. Powołanie zakonne to wielka łaska darmo dana, która wywołuje pełne wdzięczności zadziwienie: "Dlaczego ja?", "Gdzie mnie Bóg odnalazł i aż tak wyróżnił?" To jest tajemnica serca, którą czuje osoba powołana. W celu upewnienia się często przygląda się jeszcze znakom, które odczytywała na swojej drodze. Pomocą w takiej retrospekcji są rekolekcje - czas ponownego podejścia do Mistrza z pytaniem o swoją przyszłość i uważne wsłuchanie się w Jego głos, by go odróżnić od własnych pragnień i potrzeb.

Jakie śluby składają siostry i dlaczego?

Składamy trzy śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Te ewangeliczne rady Kościół przyjął jako środki i formę życia najbardziej upodabniającą osobę do Chrystusa. Dlatego w ten sposób chcemy oddać Bogu chwałę, a wobec świata być świadkami, że Słowo cały czas jest żywe.

Czy zdarza się tak, że siostra zakocha się w kimś i co się wtedy dzieje?

Tym "Kimś", z którym siostra pragnie nawiązać jak najintymniejszą relację miłości powinien być Jezus. Zdarza się jednak, że tę jedność rozbija ktoś trzeci. Zdajemy sobie sprawę, że najczęściej przyczyną osłabienia więzi z jedynym Umiłowanym rozpoczyna się od zaniedbywania "spotkań" z Nim. Te fakty są dla nas bardzo smutne. Staramy się szukać sposobów, by takiej siostrze pomóc. Przede wszystkim więcej się za nią modlimy.

Czy niewinność jest warunkiem koniecznym dla przyjęcia do Zgromadzenia?

Kiedyś był to warunek mocno przestrzegany. Obecnie zdarza się, że dziewczyna po takim zranieniu zostaje przyjęta do Zgromadzenia. Tego rodzaju przypadki rozważa się indywidualnie. Na pewno nie jest łatwo takiej osobie otwierać się na potrzeby innych, gdy sama potrzebuje uzdrowienia, a także ufać ludziom i Bogu, skoro na płaszczyźnie zaufania nastąpiło pęknięcie.

Dlaczego siostry i bracia zakonni noszą habity, a siostry Służki nie?

Nie tylko Służki nie noszą habitów. Takich zgromadzeń jest więcej, a założonych przez samego bł. o. Honorata Koźmińskiego jest kilkanaście. Racją podstawową jest naśladowanie ukrytego życia Chrystusa i Jego Matki. Taką formę bycia dla nas i wśród nas wybrał sam Bóg: Nazaret - aż 30 lat! Następnie ukrył się w Kościele, w sakramentach, szczególnie w Eucharystii, w drugim człowieku - przede wszystkim ubogim. Przyczyną zewnętrzną powstawania zgromadzeń niehabitowych była również sytuacja społeczno-polityczna ( kasata zakonów). Jednak niezależnie od niej nasz Założyciel powiedział, że gdyby się nawet warunki zmieniły, żebyśmy habitów nie zakładały. Odkrył piękno świadczenia o Bożej miłości w ukryciu, poprzez przykład ewangelicznego życia w środowisku. Tę formę pielęgnujemy jako wspaniałą wartość. Niejednokrotnie dziękowałam Bogu za tę łaskę, że w sposób anonimowy mogłam pomóc komuś, kto "uciekał" od Kościoła i jego przedstawicieli.

Czy przyjmujecie do waszego Zgromadzenia osoby niepełnosprawne?

Nie. Nawet do przyjęcia potrzebne jest świadectwo o psychicznym i fizycznym stanie zdrowia umożliwiającym odpowiedzialne podejmowanie różnych prac.

Czy może się zdarzyć tak, że ktoś pomyli swoje powołanie i wstępuje do Zgromadzenia, chociaż jest powołany do życia w rodzinie ( lub odwrotnie) i jak to rozeznać w 100%?

Zdarzają się pomyłki. Trzeba jednak do tego powołania podchodzić z dużą wolnością serca. Nie koncentrować się zbytnio na fakcie, aby się "nie pomylić", ale więcej ufać i zgodzić się na ryzyko oddania Bogu. On sam najwięcej zaryzykował dając nam Syna, a wiemy, jak Go przyjęliśmy. Po ludzku robimy, co jest możliwe, by dobrze odczytać Boży plan miłości w stosunku do nas. Kościół też dał margines wyrozumiałości dla pomyłek i dlatego czas formacji początkowej ( postulat, nowicjat, juniorat - w sumie osiem lat) jest okresem pomocnym do rozeznawania i ostatecznego zdecydowania w akcie profesji wieczystej. W tym uroczystym dniu spełniają się wreszcie pragnienia Oblubieńca i oblubienicy, a jako zewnętrzny znak zaślubin siostra przyjmuje na palec obrączkę i wypowiada swoje "tak" na wierność Miłości. 100% pewności jest z Jego strony, a z naszej niech będzie taki procent zaufania. Owocem tej najpiękniejszej przygody będzie prawdziwa radość, pokój i moc, która potrafi "góry przenosić"!

Co siostry robią przez cały dzień?