- Delegatką jestem od roku, wcześniej pracowałam w ośrodku zdrowia i dożywiania jako pielęgniarka, pracowałam też przez ostatnie dwa lata w domu otwartym dla tych, którzy chcieli odprawić indywidualne rekolekcje. Zajmowałam się gospodarstwem i hodowlą. Ostatnio mieszkam w dużym mieście, gdzie mamy dom formacyjny naszego Zgromadzenia. Obecnie w pierwszym roku nowicjatu są trzy nowicjuszki Franciszka, Alfonsina i Cezaria /spolszczyłam ich imiona/. Obecnie moja praca polega na koordynacji działań wszystkich naszych wspólnot w Rwandzie i Kongo Demokratycznym oraz reprezentowanie Zgromadzenia w różnych instytucjach państwowych. Jest to przede wszystkim praca z drugim człowiekiem, ale i biurowej pracy jest sporo.

Wyjechałam na misje w 1988 roku. Od tego czasu wiele się zmieniło, szczególnie po strasznej ludobójczej wojnie w Rwandzie, która objęła swoim śmiercionośnym zasięgiem również sąsiadujące z nią kraje; Burundi i Kongo Demokratyczne.
Jest wiele cierpienia szczególnie w rodzinach gdzie zostały jedynie osierocone dzieci. Wiele z nich było świadkami okrutnej śmierci swoich rodziców, rodzeństwa czy dalszej rodziny. W Rwandzie do dzisiaj najbliżsi kuzyni są nazywani braćmi czy siostrami /nie ma innego określenia w ich tubylczym języku kinyarwanda/. Bardzo trudno przywrócić je społeczeństwu, mogłyby pójść do szkoły, ale nie potrafią się skoncentrować na lekcji po nocach śnią im się koszmary wojny. Ich los jest bardzo trudny!

Ja bym dodała Maryji, bo to bardzo ważne!! To po prostu zapatrzeć się w Nią i iść tam gdzie nikt nie chce iść, do najbiedniejszych, odrzuconych przez społeczeństwo, ale to także umieć stanąć w obronie tych, którzy nie mają głosu. To przede wszystkim nie nawracać, ale być z tymi ludźmi. Umieć dawać by dar nie pomniejszał drugiego człowieka, ale i umieć brać z pokorą, bo ci ludzie mają nam tak wiele do zaoferowania!!

Pewnie cię zaskoczę, ale było ono wcześniejsze niż powołanie zakonne. W salce katechetycznej naszej parafii we Wrocławiu, któregoś wieczoru mogłam w gronie innych osób posłuchać ojca misjonarza z Górnej Volty, który opowiedział nam o swojej pracy na tamtym terenie, pokazał kilka slajdów. Od tego czasu /byłam wtedy w szkole średniej/ nurtowała mnie myśl wyjechania tak, jak on, by pomagać ludziom, których los był tak ciężki. By im pomóc, po prostu z nimi być. Moja młodość to czasy komunistyczne i od razu ostudzono moje "zapały". Jako świecki misjonarz nie był możliwy wyjazd za granicę do Afryki!! Na parę lat mój zapał misyjny zmalał, ale nie zgasł. Co rusz dawał o sobie znać. Pan prowadził mnie swoimi drogami; dał mi poznać bezhabitowe Zgromadzenie Sióstr Służek, które pociągnęło mnie swoim ukrytym, ale jakże skutecznym oddziaływaniem apostolskim a potem i misyjnym. Reszta to była już sprawa czasu, prób Pana by zgodzić się na wszystko, co On chciał zrobić z moim życiem.

Marzyłam, aby być pielęgniarką i leczyć ludzi. Gdy zdawałam egzamin do średniej szkoły przestraszyła mnie myśl, że nie poradzę sobie w takiej konkurencji 1-nej na 10-sięć miejsc i poszłam do szkoły ekonomicznej. Dopiero przygotowując się na misje ukończyłam Studium medyczne na Kamionku w Warszawie prowadzone przez Szarytkę s. Żurawską. Czyż Pan nie daje hojniej niż byśmy zamarzyli??!!

... nie było ludzi umierających na chorobę głodową, by każdy miał prawo do nauki, szczególnie ci najbiedniejsi, by było więcej ludzi z krajów rozwiniętych, którzy by chcieli po prostu z nimi żyć i dzielić się bogactwem wspólnego życia.

Jest kilka podstawowych chorób. Niewątpliwie najgroźniejszą w skutkach, gdy się jej nie leczy jest mówiąc popularnym językiem, malaria, a zwłaszcza jej odmiana występująca w naszym regionie dająca zejście śmiertelne - nieleczona. Drugą to różne choroby przewodu pokarmowego, również powodujące zejścia śmiertelne, gdy chory zwlekał z przyjściem do Ośrodka Zdrowia, w dalszej kolejności choroba głodowa i choroby dróg oddechowych.

Wielu rzeczy, chyba najważniejszej to otwarcia na drugiego człowieka, zaakceptowanie jego inności - to owoc zderzenia tak różnych kultur, jaką jest nasza Polska i Afrykańska. Nauczyłam się też cierpliwości. To trudna cecha, która nam Europejczykom często wymyka się z rąk. A tak z życia codziennego to; gotować, radzić sobie w rożnych sytuacjach, gdy trzeba coś zreperować, pokierować budową, zaradzić, gdy jest inwazja mrówek…

Są ludźmi, którzy łatwo nie ukazują drugiemu swoich uczuć to w ich kulturze oznacza słabość. Nawet idąc z pogrzebu na pierwsze zapytanie powie, że u niego wszystko w porządku. Ale są też ludźmi wielkiego serca, ludźmi umiejącymi w niedostatku dzielić się przysłowiowym wdowim groszem. Ludźmi bardzo pogodnymi, pełnymi zawierzenia opatrzności Bożej. W sytuacjach krytycznych, bez wyjścia to, co ich spotyka odnoszą zawsze do Woli Bożej i bez szemrania poddają się Jej.

Aby i oni poczuli, że ich życie może służyć drugim, że Pan nie powołuje ludzi z innej planety, ale właśnie ich, takich "normalnych" z wieloma problemami tak jak to robił 10-ęć, 20-cia, 30-ści lat temu. Wydaje mi się, że niezależnie, kiedy każdy z nas się urodził mamy podobne tęsknoty; aby kochać i być kochanym, aby móc obdarowywać i być obdarowywanym. Aby życie miało sens i było spotkaniem ubogacającym z drugim człowiekiem!!! Aby oni uwierzyli, że jest to możliwe dzisiaj a może właśnie szczególnie dzisiaj dla ludzi XXI wieku!!!

---