Decyzja - walka i wybór

Były prośby związane z nauką w szkole, te zdrowotne czy też "sercowe". Nigdy jednak nie przyszło mi do głowy modlić się właśnie w tej intencji. Postanowiłam więc od tego momentu nigdy nie kłaść się spać bez wcześniejszej modlitwy upraszającej mi ten dar. Postanowienie to realizowałam konsekwentnie. Mogłam wieczorem nie odmówić pacierza i dziesiątka różańca - jak codziennie modlono się w moim domu - ale "pod Twoją obronę", w tej właśnie intencji odmawiałam zawsze... czasem nawet wyskakiwałam z łóżka jak oparzona, gdy zasypiając przypomniało mi się, że tego jeszcze nie uczyniłam.

Snując w wyobraźni plany co do swej przyszłości, widziałam siebie w roli żony i matki. Pragnęłam wyjść za mąż, mieć dzieci, cieszyć się ciepłem ogniska rodzinnego. Mimo takich planów, dziwiłam się sobie, że wolę być z kolegami w relacjach przyjacielskich niż chodzenia. Lubiłam ich towarzystwo. Będąc z nimi na dobrej stopie koleżeńskiej, wysłuchiwałam nieraz żalów, jakie mieli do dziewczyn, gdy doświadczali miłosnych zawodów. To jakoś mnie zobowiązywało do tego, by nie bawić się ich uczuciami.

Byłam i zakochana... ale jakoś nie trwało to zbyt długo. "Co to jest to 'coś' - co nie daje mi spokoju i radości, choć oczy chłopaka wpatrują się we mnie niczym zahipnotyzowane - zastanawiałam się nieraz ... i pamiętam, jak kiedyś patrząc w te jego zakochane oczy, zrobiło mi się ich po prostu żal... "Coś" nie pozwalało mi aż tak odwzajemnić jego miłości i to samo "coś" nie dawało mi zaznać w tej relacji wewnętrznego spokoju. Podobał mi się i z pewnością był mi bliski... ale nie dałam mu szansy, wiedziałam, że tak będzie lepiej dla jego dobra. Zasługiwał na prawdziwe odwzajemnienie uczucia ..., a mnie "coś" powstrzymywało.

Długo szukałam w sercu odpowiedzi na pytanie, czym jest to "coś". Poszukując usilnie odpowiedzi na nurtujące mnie pytanie, zaczęłam dostrzegać, że obchodzi mnie los innych ludzi, że nie są mi obojętne ich problemy i trudności, że chciałabym im pomagać. W sercu zaczęłam też coraz częściej zauważać myśli związane z wyjazdem na misje... ku mojemu zdziwieniu, myśli te bardzo mocno mnie absorbowały i w nich właśnie znajdowałam pokój serca i radość. Postanowiłam odpowiedzieć na to odnalezione wezwanie. Tu stanęło przede mną kolejne pytanie - na jakiej drodze je zrealizować? Musiałam wybrać - czy zostanę świecką misjonarką, czy zakonną. W rozmowach z księdzem szukałam właściwego obrazu zakonu - ten ze skojarzeń dziecięcych wiedziałam, że nie pokrywał się z rzeczywistością. " Na czym polega to życie? Jaki jest jego prawdziwy obraz?" - pytania te same mi się nasuwały, nie dając zaznać wewnętrznego pokoju. Starałam się więc odnaleźć na nie odpowiedź. Kiedyś najbardziej przekonywująco utkwiło we mnie stwierdzenie, że "ŻYCIE ZAKONNE DAJE MOŻLIWOŚĆ SZEROKIEGO KOCHANIA"... To zdanie wpadło na dno mojego serca - i tam już pozostało. Tego szukałam... Miłości... To jej pragnęłam poświęcić całą siebie, swe życie... A skoro życie zakonne dawało mi taką możliwość - to się na nie zgodziłam.

"Jak powiedzieć rodzicom o myśli wybrania życia zakonnego, o planach misyjnych?" - te pytania, jak refren, kołatały w mojej głowie. Sama nie bardzo rozumiałam, co się działo wewnątrz mojego serca, a tym bardziej nie umiałam tego wypowiedzieć. "Dlaczego ten ksiądz tak się uparł? - myślałam - Przecież matura dopiero za rok, jest więc jeszcze i czas na lepsze przemyślenia tego wszystkiego". Nie rozumiałam pośpiechu swego kierownika duchowego, który tak stanowczo postawił całą sprawę. Owszem, tłumaczył mi, że decyzja dotyka całą moją rodzinę i lepiej wszystkich wcześniej na to przygotować - ja jednak, jakoś nie do końca podzielałam to jego zdanie. "No tak, powiedzieć - to jedno, ale czy uwierzą - to drugie - dalej snułam swoje rozważania - Może wezmą to za kolejny dowcip?" Przypomniało mi się jak niedawno, całkiem nieumyślnie, nabrałam rodziców, że jestem w ciąży.

Wspomnienie tego wydarzenia tak mnie rozbawiło, że zaśmiałam się na głos. "No tak, wtedy ciąża, teraz zakon. Jak tę rozmowę zacząć? - myślałam - A jak nie zacznę... nie, no od księdza to się tego dowiedzieć nie mogą. Jezu pomóż mi, bo tym razem nawet moja pomysłowość zawodzi".
Razem z rodzicami siedziałam jeszcze przy stole po zakończonym obiedzie. Mieszałam łyżeczką herbatę, jakbym zupełnie zapomniała, że nie lubię słodzonej.

Leżałam już jakiś czas w łóżku. Nie mogłam zasnąć. Do pokoju wszedł brat. Razem dzieliliśmy jeden pokój.

"Właściwie to on ma rację - myślałam - przecież zna mnie najlepiej. Mnie samej trudno jest uwierzyć w to wszystko, w tę decyzję..., a co dopiero ma powiedzieć on? Przecież to właśnie on najczęściej padał ofiarą mojej przebiegłości i chytrości. Na dodatek nigdy nie wydał mnie rodzicom. Zawsze podziwiałam go za jego uczciwość, szczerość, za takie dobre serce. Przecież gdybyś Jezu patrzył na predyspozycje serca, to z pewnością wybrałbyś jego, a tymczasem to ja czuję, że wzywasz mnie do kroczenia za Sobą. Może ja jestem szalona, że w to wszystko wierzę, że idę za tym głosem serca? Zresztą, szaleństwa to mi nigdy nie brakowało... No tak, Jezu, sam popatrz - jaki Ty masz materiał na zakonnicę?!"

Nie mogłam zasnąć. Brat już spał. Nie przeszkadzała mu pełnia księżyca rozświetlająca nasz pokój. Podeszłam do okna. Długo stałam patrząc na okolicę, ciesząc się jej widokiem jakbym ujrzała ją po raz pierwszy. Piękno przyrody już od jakiegoś czasu najbardziej zbliżało mnie do Stwórcy i koiło niepokoje serca. Odchodząc od okna spostrzegłam księgę Pisma Świętego na stole, tuż przy łóżku. Kładłam ją tam zawsze wieczorem, by rano rozważać kolejny fragment. W blasku księżyca wyglądała jakoś szczególnie. Zdawała się być zarazem i przewodniczką, i tajemnicą. Urzeczona byłam jej pięknem.

"Blask, od tej księgi bije blask" - pomyślałam... i zapatrzona w nią modliłam się, by mnie jej stronice przez to wszystko przeprowadziły.

Rodzina zaczęła powoli oswajać się z powziętą przeze mnie decyzją. Rodzice, początkowo jakby z niedowierzaniem, starali się przekonać, czy nie jest to kolejny z moich żartów. Widząc, że tym razem to nie dowcip, konsekwentnie potwierdzali to, co wcześniej deklarowali, mówiąc, że "męża i zawód każdy musi wybrać sobie sam". Mama czasem wzdychała stwierdzając, że nie wyobraża sobie mnie w habicie, to znów jej oczy napełniały się łzami, kiedy na mnie patrzyła. Tata w rozmowach podkreślał odpowiedzialność, jaka na mnie spadnie wraz z podjęciem takiego rodzaju życia i zachęcał do gruntownego przemyślenia decyzji. Siedmioletnia siostra podczas poruszanych rozmów robiła poważną minę, jakby zdawała sobie sprawę z ich powagi. Tylko brat jeden nie bardzo temu wszystkiemu dowierzał i obracał najczęściej całą sprawę w żart.

Ja natomiast wiedziałam już, że chcę kochać i że chcę wyjechać na misje. Dostrzegałam również w życiu zakonnym możliwość uczynienia ze swego życia daru dla innych... . Pozostawało tylko pytanie o to, w jakiej rodzinie zakonnej mogłabym to realizować. Aktywnie przystąpiłam do poszukiwań odpowiedzi na to pytanie. Pożyczyłam od jednego kapłana informator o zakonach w Polsce i nawiązałam kontakt z kilkunastoma zgromadzeniami zakonnymi. Czas upływał a ja nie wiedziałam, które z nich wybrać. Powoli rodzice włączali się w te poszukiwania. Wiedzieli, że ma być to zakon o rysie misyjnym, więc kiedy coś na ten temat wpadło im w ucho, zaraz mnie informowali.

Raz siedząc przy kawie, po śniadaniu, usłyszeliśmy przez radio krótką informację o siostrach Służkach Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej. Wspomniano o nich przy okazji ogłaszania biskupa pomocniczego diecezji radomskiej - Stefana Siczka, który wcześniej był kapelanem w ich domu generalnym. Słuchaliśmy uważnie do momentu, w którym powiedziano o ich trosce apostolskiej o środowisko wiejskie. Wszyscy jak na "trzy - cztery" wybuchnęli śmiechem. Było oczywiste, że to nie dla mnie. Urodziłam się na Śląsku i tu spędziłam dzieciństwo. Później rodzice podjęli decyzję powrotu w swe rodzinne strony, skutkiem czego osiedliliśmy się na wsi. I tak wieś zaczęła mi się kojarzyć z pracą i obowiązkami, jakich wcześniej nie doświadczyłam. Ta zmiana stylu życia jakoś za bardzo nie przypadła mi do gustu i nie raz mawiałam, że: "długo tu nie pobędę"... nie dziwne więc, że śmiechem zareagowano na wyobrażenie mnie sobie w miejscu z którego uciekałam.

Czas upływał nieubłaganie. Zbliżała się matura, ja trwałam w niezdecydowaniu. Owszem, trochę na tym skorzystałam, bo każde ze zgromadzeń z którymi korespondowałam zapewniało mnie o swej modlitwie. Trzeba było jednak na coś się zdecydować. Tu mój kierownik duchowy znalazł Salomonowe rozwiązanie:

Dalej mówiła mi o tym, że powołanie misyjne to powołanie w powołaniu. Zapoznała mnie z pracą misjonarek tego zgromadzenia. Oglądałam na mapie miejsca w których, siostry pracują na Białorusi oraz album ze zdjęciami z pracy sióstr w Afryce.
Zbliżał się koniec sierpnia. Wraz z upływem dni widziałam, że coraz mniej odwagi mam do realizacji stojącego przede mną celu.

Koniec końców wstąpiłam o umówionym czasie. Z serca jednak nie zniknęły wątpliwości i niezdecydowanie - za co przyszło mi z czasem zapłacić... Na Kongresie Misyjnym byłam. Ksiądz miał rację.

Czas postulatu był okresem, gdy bez żadnych zobowiązań zamieszkałam razem z siostrami, przyglądałam się ich życiu, poznawałam zadania, jakie podejmują i realizują. Był to również czas, w którym siostry mi się przyglądały, starając się dopomóc w lepszym rozpoznaniu mojej drogi życiowej. Po postulacie nastąpił okres nowicjatu. Różnił się od poprzedniego tym, że przyjęłam na siebie próbę życia ślubami bez ich składania. Dwa lata były tym czasem, gdy poznawałam istotę życia zakonnego i próbowałam nią żyć, jeszcze bez składania jakichkolwiek zobowiązań.

Właściwie to czas postulatu i nowicjatu porównałabym do okresu narzeczeństwa. Najważniejsza była wtedy moja relacja do Jezusa. To On był tą Osobą, dla której odeszłam z domu, którą bardziej pragnęłam poznawać i dla której chciałam żyć. Dlatego w tym czasie wiele miejsca poświęciłam na przebywanie z Nim, wpatrywanie się w Niego, na przylgnięcie sercem do Jego Serca. To zapatrzenie w Jezusa, jakoś przedziwnie prowadziło mnie, do coraz lepszego poznawania samej siebie.

W tym czasie, aktywnie również przystąpiłam do poznawania rodziny zakonnej, do której - gdyby to ode mnie zależało - nigdy bym nie trafiła (to dziwne, że dokładnie wiedziałam, czego nie chcę, a czego chcę jakoś nie za bardzo).

Duchowość franciszkańska, na której jest oparta reguła tego zgromadzenia, od razu przypadła mi do gustu. Czytając "Wczesne źródła franciszkańskie" dostrzegłam w św. Franciszku człowieka rozkochanego w Bogu, który potrafił głównie martwić się tym, że: "Miłość nie jest kochana". Skoro Miłość w jego życiu odgrywała najważniejszą rolę, to ten rys duchowości z łatwością przyjęłam za własny.

Urzeczona również byłam faktem powiązanie tego zgromadzenia z objawieniami w Gietrzwałdzie. Błogosławiony o. Honorat Koźmiński założył je pod wpływem tychże objawień i radził by siostry uznały Maryję (a nie jego) za swą założycielkę. Powierzone siostrom orędzie gietrzwałdzkie - a więc szerzenie modlitwy różańcowej i propagowanie abstynencji od napojów alkoholowych - także były bliskie memu sercu. Tak więc i ten rys charyzmatu z łatwością mnie do siebie przekonał.

Więcej czasu natomiast potrzebowałam na zgłębienie istoty i sensu życia niehabitowego. Było ono dla mnie pewnego rodzaju tajemnicą, którą postanowiłam odkrywać. Zastanawiając się nad nią, dość często towarzyszyło mi wspomnienie pewnej rozmowy.

"No tak, jak zagadka to rozwiązać" - w myślach nie raz wracałam do tego stwierdzenia i do słów księdza: "weź mi to wytłumacz". Prośba ta jakoś bardziej mnie mobilizowała do intensywnego poszukiwania celowości życia niehabitowego.

Na lekcjach historii zgromadzenia, dowiedziałam się, że ta rodzina zakonna powstała wtedy, gdy Polska była pod zaborami. Przeprowadzana wtedy była kasata (likwidacja) zakonów. Łączyło się to z zakazem przyjmowania do nich nowych członków, a tym bardziej nie wolno było zakładać nowych wspólnot zakonnych. "A więc to zrozumiałe dlaczego wtedy nie noszono stroju osób duchownych...ale czemu dziś, gdy żyjemy w wolnym kraju, siostry nadal nie noszą habitów?" - zastanawiałam się nieraz i szukałam odpowiedzi na nurtujące mnie pytanie.

Okazało się, że na to pytanie, wiele lat wstecz, odpowiedział bł. o. Honorat. Jak to ze świętymi bywa, przewidział czasy wolności i pojawienie się takich pytań. Wyprzedzając, je zachęcał siostry, aby nie rezygnowały z oddziaływania apostolskiego poprzez życie niehabitowe, nawet gdy zmienią się czasy, gdy będzie wolność religijna. Wskazał na ukryte życie Jezusa i Maryi jako na wzór do naśladowania. A Oni, nie ubiorem, a życiem gorliwie realizującym wolę Boga, odróżniali się od innych mieszkańców Nazaretu. Podejmowana przez nich prostota i zwyczajność życia pomagała im zbliżać się do otoczenia i na nie oddziaływać.

Kolejne podstawy do takiego rodzaju życia odnalazłam w słowach Ewangelii: "... niech nie wie lewa twoja ręka co czyni prawa" /Mt 6,3/ - jako w zachęcie czynienia dobra nie na pokaz, a tak niepostrzeżenie; oraz w kontemplacji Miłości ukrytej w Najświętszym Sakramencie.

I tak powoli niehabitowość zaczęłam postrzegać nie jako jakiś brak, a jako inny styl życia zakonnego. Styl, który do istnienia - tak jak każde inne zgromadzenie zakonne - powołał Bóg. Zaczęłam rozumieć, że niehabitowość jest pewnego rodzaju wyzwaniem i darem. Zobaczyłam, że istotą swą wzywa ono do tego, by uczynić swe życie takim "przejrzystym", to znaczy, by dla każdego napotkanego człowieka, było znakiem wskazującym na Jezusa. Tak więc to życie, poniekąd ukryte przed światem, zobowiązywało do tego, aby z tej "ukrytej pozycji" oddziaływać na otoczenie. Gdy tak zaczęłam patrzeć na niehabitowość, dostrzegłam, że nie ma w nim miejsca na jakieś tchórzliwe chowanie się przed tymi wśród których się żyje. A więc jego istota nie polega na chowaniu się (tak a propos - strasznie nie lubię nazywania nas skrytkami), a na odważnym świadczeniu. Świadczeniu nie tyle przez strój (choć dodam na marginesie, że obowiązuje nas pewnego rodzaju "moda Maryjna"), co przez przykład życia. W tak pojmowanym sposobie życia nie ma miejsca na izolację od otoczenia... a wcześniej właśnie tak postrzegałam życie zakonne i stąd było tyle oporu przed jego przyjęciem.

Okres dwóch lat nowicjatu minął dość szybko. Zapoznałam się w jego trakcie z historią i duchowością zgromadzenia. Poznałam również zobowiązania wynikające ze złożenia ślubów zakonnych. Po jego okresie trzeba było podjąć kolejną decyzję. Tym razem dotyczyła ona złożenia ślubów czasowych. Czasowych, bo składanych na czas jednego roku. Śluby te składa się zazwyczaj przez okres pięciu kolejnych lat. Po każdym roku następuje ich ponowienie bądź rezygnacja.

...Drżącym głosem, ze świecą w ręku, w dzień poświęcony osobom konsekrowanym - wypowiedziałam Bogu swoje "fiat", swoje "tak".

Tak rozpoczęło się życie ślubami wraz z wzięciem odpowiedzialności za dane słowo. Jak i inne siostry zaczęłam podejmować różne prace w zgromadzeniu. Przez swoich przełożonych zostałam skierowana do pracy katechetycznej. Angażując się w powierzony mi apostolat, uczyłam się jak wcielać w życie poznaną wcześniej teorię. Jak uczynić z niej własną dewizę życiową.

Kolejne lata życia ślubami składanymi na rok, coraz bardziej odsłaniały przede mną piękno obranej drogi. Utwierdzały mnie zarazem w przekonaniu, że życie to powinnam oprzeć na dwóch wzajemnie się uzupełniających "filarach". Czyli z jednej, strony powinnam troszczyć się o to, by coraz ufniej trwać w Miłości Boga - tak codziennie głębiej się w nią "zakorzeniając". Natomiast z drugiej strony, winnam życie to mocno osadzić w realiach współczesnego świata. Rozumiałam, że na tych "filarach" opiera się podejmowanie właściwych środków i sposobów do dawania czytelnego świadectwa Miłości Chrystusowej.
Odkrywanie piękna zakonnej drogi wciąż jednak przeplatało się w moim życiu z pewnym odcieniem niezdecydowania. Dziwiłam się, że widząc urok tego życia i zachwycając się jego istotą - byciem tu z Jezusem - jednocześnie "coś" mnie powstrzymywało przed definitywnym obraniem tej drogi za własną. Dostrzegałam, że potrafię zgodzić się na podjęcie ślubów na rok, lecz myśl o ślubach wieczystych wprost mnie paraliżowała. W szczerości serca wiedziałam, że w takim stanie ducha nie mogę podejmować tak ważnej decyzji. Pragnęłam podjąć ją z MIŁOŚCI. Poprosiłam więc o odroczenie złożenia tych ślubów...
Była to dla mnie bardzo trudna decyzja. Nie rozumiałam bowiem dlaczego mimo wielkiej zażyłości z Jezusem "coś" każe mi decyzję przesunąć. Trudno było zgodzić mi się z myślą, że mam pozostawić dobrze już znane zakonne życie, a wejść w wielką niepewność niejasnej przyszłości. Czułam jednak, że to Jezus mnie do tego wzywa. Kochałam Go, więc dla Niego postanowiłam oddać wszystko co wtedy miałam. A miałam właśnie "bezpieczne" miejsce w zakonie, zaprzyjaźnione siostry, z którymi razem rozpoczynałam formację w zgromadzeniu (i razem miałyśmy ją uwieńczyć ślubami wieczystymi) i wymarzony termin na składanie ślubów - rok 2000 ... W sercu jednak czułam, że nie nadszedł czas. Więc właśnie to wszystko, jak skarb najdroższy, złożyłam w dłonie Jezusa, wiedząc, że z Nim idę - i wybieram właśnie Jego.

Dostałam dodatkowy rok do namysłu. Zgodzono się również, abym decyzję tę podjęła poza zgromadzeniem - modląc się i żyjąc ślubami jak do tej pory, ale nie mieszkając wspólnie z siostrami. Kontynuowałam pracę katechetyczną na innym miejscu, gdzie wynajmowałam stancję. Tak rozpoczął się dla mnie czas "pustyni", w którym Jezus "mówił do mojego serca" (Oz 2,16)... jakby przeprowadzając dla mnie jedne, długie rekolekcje, utwierdzające mnie w Jego Miłości.

Nabierałam coraz więcej dystansu do samej siebie. Zobaczyłam, że całą odpowiedzialność za kształt swego życia zakonnego, za wierność danemu słowu wzięłam na swoje barki. Pięć lat życia ślubami (składanymi na rok) ukazało mi, że odpowiedzialność ta przerasta me siły, stając się dla mnie wielkim ciężarem, wprost pozbawiającym mnie radości życia... I trzeba było właśnie tego czasu, abym sercem zrozumiała, że absurdem jest opieranie życia na sobie, na własnych tylko siłach. Bóg wcale tego nie chce, tym bardziej tego ode mnie nie wymaga. Owszem, mam podejmować wyzwania tego życia odpowiedzialnie, ale w świadomości, że jest ono zaproszeniem do towarzyszenia Jezusowi ( por.Mk 2,14 ), do kroczenia za Nim, Jego śladami. A skoro tak, to radości mają być dzielone i ciężary razem dźwigane... I to nie ja jestem głową tego związku, nie ja wyznaczam mu kierunek, nie we mnie tkwią siły do realizacji. Jakże wtedy kojące dla mnie były słowa z ewangelii według św. Jana: "Beze Mnie nic nie możecie uczynić"(J 15,5c).

Często wtedy przypominały mi się też słowa taty:

KOZYR
Z talii kart,
którą rozdało życie
wybieram jedną
...kolor karo - nie zawiedzie
Zawierzywszy Twej Miłości
wszystko stawiam na nią!
... i z rozmachem rzucam
- by wygrać!!!

Podjęcie decyzji życia poświęconego Bogu i Jego sprawom wcale nie było dla mnie łatwe. Zresztą, myślę, że każda ważna życiowa decyzja, wymaga trudu, a co przychodzi z większym wysiłkiem - jest trwalsze. Podobnie jak przy wbijaniu gwoździ - jeśli z trudem wbije się go w twardą deskę, to później trudno go stamtąd wyciągnąć. Podobnie i decyzja, poddana różnym życiowym próbom, łatwiej się broni, gdy nadchodzą przeciwności. Dlatego ufam, że wątpliwości i trudności jakie pojawiły się w moim życiu, lepiej ukształtowały moją decyzję - a właściwie to wciąż na nowo ją tworzą. I zawsze czegoś mnie uczą. Dziś widzę, że ukazują mi, iż warto przez swoje życie kroczyć z Bogiem. Warto zawierzyć Mu swą drogę i oprzeć się o Niego... a to tak naprawdę prowadzi do ufnego i odpowiedzialnego kroczenia przez życie.

(ciąg dalszy nastąpi)