Naszym zadaniem jako placówki katolickiej jest wychowywać dzieci z poszanowaniem wartości ukazanych przez Jezusa Chrystusa. Czynimy to na wiele sposobów i przy różnych okazjach. Przede wszystkim staramy się wspierać wrodzone predyspozycje dziecka i odkrywać bogactwo zaszczepione w nich przez samego Pana Boga. Nieustannie budzimy w nich pragnienie stawania się lepszymi, odpowiedzialnymi, odważnymi i wytrwałymi. Uczymy ich szacunku do każdego człowieka i umiejętności przebaczenia. Staramy się również wprowadzać dzieci w osobisty kontakt z Panem Bogiem poprzez modlitwę. Myślę, że to wszystko ma bardzo duże znaczenie w kształtowaniu osobowości dziecka.

Bardzo wiele. Dzieci są otwarte, ufne, szczere, prostolinijne... To tylko my dorośli w codziennych relacjach często stosujemy dyplomację. Dla dziecka to pojęcie jest czymś zupełnie obcym. Dla mnie osobiście jest to ogromne odkrycie. Patrząc na postawę dziecka lepiej rozumie się słowa Jezusa: Jeśli się nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Bożego.

Wszystkie dzieci mają naturalną potrzebę ruchu są ciekawe świata i wszystkiego, co ich otacza. Nie sądzę, aby nasze były grzeczniejsze. Może jedynie mają jasno określone zasady tzn. wiedzą, jakie zachowanie jest dozwolone, a za jakie mogą ponieść pewną karę. W wychowaniu bardzo ważna jest konsekwencja.

Jest ich bardzo wiele. Od tego roku w grupie 3-latków mamy bliźniaki - Maciusia i Tomka. Każdego dnia na pożegnanie zaglądają w swoje ulubione "kąty" ze słowami: Do widzenia! Pa, pa! Szczęść Boże! Buzi! To jest swego rodzaju rytuał. Któregoś dnia z tymi samymi słowami pożegnania przyszedł do mnie Maciuś. Na chwilę usiadł w fotelu, obrócił się kilka razy, spojrzał na wiszący na ścianie zegarek i powiedział:
- Ojej, 7 godzina! Muszę już iść!
Na co zdziwiona zapytałam:
- Maciusiu, żartujesz, 7 godzina?
Maciuś na to:
- O, żartujesz! Jakże mam żartować jak mnie nie zachęcasz?!

W Lublinie tak się o nas mówi. Ale nie do końca jest to zgodne z prawdą. Pierwszeństwo w zapisie mają te dzieci, których rodzeństwo aktualnie chodzi do naszego przedszkola, lub chodziło w poprzednich latach. W takich sytuacjach rzeczywiście mogę sobie taki fakt odnotować, jeśli oczywiście rodzice mają takie pragnienie. Ale nie jest to jednoznaczne z formalnym zapisem. Nie ukrywam jednak, że z każdym rokiem rośnie liczba rodziców chcących oddać do nas swoje dziecko. Ze względu na ograniczone możliwości lokalowe niemożliwe jest, by przyjąć wszystkie. Drugie tyle musi szukać miejsca w innych przedszkolach. Jest to dość poważny problem, bo nie zanosi się, by zwiększyła się powierzchnia użytkowa przedszkola. A tak, by się przydało...

Jestem dwadzieścia lat po ślubach czasowych i piętnaście po wieczystych. Nigdy wcześniej nie miałam kontaktu z siostrami. Kiedy zrodziło się we mnie powołanie zakonne początkowo miałam problem z wyborem zgromadzenia. Służki były pierwszymi siostrami, które bliżej poznałam i dlatego jestem właśnie tu, a nie gdzie indziej.

Aby mieć rodzinę i dużo dzieci... Teraz widzę na własnej skórze jak bardzo aktualne są Słowa Ewangelii: Kto opuści ojca i matkę...stokroć tyle otrzyma. W przedszkolu mam dokładnie 100 dzieci.

Wybrałabym się na samotną wędrówkę w góry. Kocham góry. One bardzo mnie wyciszają. W ich majestacie widzę potęgę Pana Boga oraz kruchość i małość człowieka. W zestawieniu z ogromem gór bardziej uświadamiam sobie, że jestem tylko pyłem, ale pyłem najdoskonalszym, to znaczy takim, za którego Jezus nie wahał się oddać swojego życia.

• "Mały świat" każdego dziecka jest tak samo ważny jak dorosłych;
• Dzieci chcą by ich problemy traktować bardzo poważnie;
• One potrafią być bardzo szczere, czasem aż do bólu...

Aby potrafili w oczach dziecka zobaczyć kawałek nieba.