rozmowa

Rozmowa miesiąca

Rozmawia z nami:
s. Katarzyna Zalewska

"Powołanie - dla mnie to przede wszystkim możliwość szerokiego kochania."

- Siostro Kasiu, prosimy w kilku słowach opowiedzieć o sobie.

15 lat temu zdecydowałam się na wstąpienie do Zgromadzenia Sióstr Służek NMP Niepokalanej. Do tej decyzji dorastałam powoli, zwłaszcza, że przekraczała ona bardzo moje wyobrażenia co do planów na przyszłość. Myślałam, że będę żoną i matką - a tu okazało się, że Pan Bóg ma znacznie więcej fantazji ode mnie i zaproponował mi realizację miłości oblubieńczej i macierzyńskiej na innej drodze życia... Co więcej? Od 12 lat pracuję jako katechetka i bardzo kocham te pracę z dziećmi. Często zastanawiam się też kto więcej na tym korzysta: one czy ja? I mam wrażenie, że ja - bo naprawdę dużo od nich się uczę. Urzekają mnie prostotą i "świeżością" swej wiary. Staram się pomóc im tę wiarę ocalić i podbudować większym poznaniem Boga. Poznaniem, które pomoże im bardziej jeszcze przylgnąć do Niego całym sercem... taki przynajmniej mam cel. Ta troska o wiarę drugiego człowieka przyświecała mi również podczas katechizacji na Białorusi. Ona również prowadzi mnie teraz, gdy przygotowuje się do podjęcia nowych zadań apostolskich we Francji.

- Jak powstały stronice "Siostry spod znaku Jonasza?"

Powoli... i szczerze mówiąc, to chyba nigdy bym się sama z siebie nie zmobilizowała do ich napisania. Poprosił mnie o to ks. Kazimierz Jóźwik, pracujący na Syberii. Znał on historię mojego powołania i chciał bym podzieliła się nim z młodzieżą i ludźmi wśród których pracuje. Nie od razu, ale zgodziłam się. Dziś już ten tekst rzeczywiście jest przetłumaczony na język rosyjski i czytany przez Isrimskich parafian.

- Najbardziej dziwię się...

... temu, jak Pan Bóg prowadzi. Jego fantazja, pomysłowość i poczucie humoru naprawdę wprawia mnie w wielkie zdziwienie... i wdzięczność.

- W dzieciństwie marzyłam o...

... o tym, że dzieci zmieniają świat w dobry i piękny - i że są w stanie tego dokonać!

- W mediach jest wiele utartych opinii o życiu zakonnym, które zniekształcają rzeczywistość. Czym dla Siostry jest powołanie zakonne?

Dla mnie to przede wszystkim możliwość szerokiego kochania. Miłości, która ma stale otwarte ramiona, wychylone w kierunku Boga i bliźnich. Powołanie to traktuje również jako świadectwo, taki "namacalny" dowód na to, że Bóg i dziś działa, jest obecny i troszczy się o człowieka.

- Za kilka dni Siostra wyjeżdża do Francji. Dlaczego?

Bo "kiedy Pan Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno" - jak powiedziałby ks. J. Twardowski. Już, już wyjaśniam. Z trudem opuszczałam Białoruś, gdy nie udało się pokonać problemów z otrzymaniem wizy. Wtedy przed moją rodziną zakonną stanęło nowe wezwanie apostolskie. Tym razem dotyczyło Francji. Kraj ten wymaga ponownej ewangelizacji. Korzenie ma chrześcijańskie, ale od czasów rewolucji francuskiej zaczął się od nich odcinać. Dziś brak tam kapłanów, katechetów. Niewielu jest takich, którzy deklarują się jako wierzący i praktykujący. Kiedy więc pojawiła się możliwość troski o wiarę w tym kraju - z chęcią na nią odpowiedziałam.

- Jak Siostra się czuje przed tym wezwaniem? Z jakimi myślami opuszcza Polskę?

Z jakimi myślami? ...trudno opisać - po prostu z pokojem w sercu. Ufam, że Pan Bóg będzie nas prowadził i swym światłem rozjaśniał to co będzie tego wymagało. Owszem, boję się trochę trudu nauki języka, wszelkich "niewiadomych", przed którymi stajemy - ale ufam! ... i wierzę, że jak Bóg rozpoczął to dzieło, to będzie i je kontynuował.

- Co Siostra chciałaby życzyć odwiedzającym naszą stronę?

Radości płynącej z wiary! Dziś chyba za bardzo kojarzy się chrześcijan z osobami obwarowanymi różnymi nakazami i zakazami, niż z ludźmi wolnymi, radującymi się prawdziwym życiem. Życzę więc takiego doświadczenia wiary, które pomoże wzrastać Miłości i poprowadzi po drogach radości i pokoju.

- Bardzo dziękuję za rozmowę!

Rozmawiała: s. Inese